Iga: Jak wobec tego przełożyć geniusz Krzysztofa Pendereckiego na fotografie? Jak usłyszeć muzykę dzięki obrazowi?

Tamara: W pierwszych miesiącach moja praca polegała na eksplorowaniu myśli i filozofii Profesora. Poznawałam strukturę ogrodu. Chodziłam tam o każdej porze dnia, czasami także nocą. Obcowałam z Jego magią w różnych porach roku. Słuchałam muzyki. Im więcej wiedziałam o tekstach Krzysztofa Pendereckiego, tym bardziej rozumiałam Jego muzykę. Muszę podkreślić, że ostatnim elementem wzmacniającym pomysł pokazania ogrodu w sposób, który oglądają państwo w albumie, była właśnie muzyka. Udało mi się w końcu usłyszeć dźwięki, które widziałam również w tamtejszej przyrodzie.
W tworzonych przez siebie ujęciach właściwie wychodzę poza granice fotografii. Te obrazy są poddawane manipulacji. Pamiętam dzień, w którym Jadwiga pokazała mi, jak Profesor tworzył swoją muzykę. Na długiej przestrzeni papierowej kartki rysował formy kompozycji i dopiero później wypełniał poszczególne elementy nutami. Podobnie komponował ogród, widziałam w Jego zapiskach dokładnie rozrysowany plan. Był bardzo podobny do zapisu nutowego. Wtedy po raz pierwszy doznałam olśnienia. Zaczynając rozumieć muzykę Profesora i widząc, jak łamał schematy, pomyślałam, że ja również muszę złamać formę fotograficzną, ożywić ten ogród, wydobyć z niego rytm. Tak się zaczęła moja praca przy zdjęciach. Próbowałam rozbudzić niektóre elementy, sprawić, żeby się poruszały, drgały. Gdy chodziłam po ogrodzie, intensywnie czułam, że jest w tym coś więcej, jednak na początku niczego nie widziałam. Dopiero kiedy połączyłam te emocje z wiedzą o Profesorze i z Jego muzyką, zaczęłam to wszystko pojmować.